Lang geleden, in een tijd die we alleen nog kennen van oude verhalen, zat een jonge vrouw langs de weg. Ze wachtte langs de rand van het pad, men zei op haar man die terug zou komen van een strijd. Dagen werden nachten, weken werden maanden, en seizoenen gingen voorbij. En nog steeds zat ze daar, langs de kant van de weg. Tegen die tijd viel niemand haar meer op, ze was langzaam één geworden met het pad en planten er langsheen. En precies op de plek waar de jonge vrouw had gezeten groeide een bescheiden plant. Al gauw was zij langs alle wegen te vinden, en bracht een belangrijke bron van genezing en voedsel voor reizigers, soldaten en eenieder die deze paden bewandelde...